Δεν ήταν ένα συνηθισμένο live. Ήταν μια προοδευτική ανάπτυξη συναισθημάτων όταν Παυλίδης και Αγγελάκας συναντήθηκαν επάνω στη σκηνή !!

 

Το Σάββατο  25 Ιουνίου, γνωρίζοντας πλέον εκ των προτέρων τι συμβαίνει όταν δυο βόρειοι πατάνε την ίδια σκηνή, ξέραμε ήδη με το πέρασμα της πύλης του Release Athens Festival τι θα ζήσουμε.

Και οι προσδοκίες μας δεν ματαιώθηκαν. Ίσως το live ήταν καλύτερο απ’ ό,τι τέσσερα χρόνια πριν, δεδομένου ότι είχαμε παρουσιάσει σοβαρά στερητικά από την έλλειψη της ζωντανής μουσικής και των καλών συναυλιών εξαιτίας και της πανδημίας. Σημασία έχει ότι ήρθε η εμφάνιση του Σαββάτου και πέντε γεμάτες ώρες ψυχοθεραπευτικής μουσικής, να μας αποζημιώσουν.

Στις 20:30, με την εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη ξεκίνησε μια τελετή μύησης στη ροκ μουσική, από γενιά σε γενιά, από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους. Άλλωστε ανάμεσα στο κοινό μπορούσες να διακρίνεις ηλικίες από 2 ετών, μέχρι 60 και 70 και να παρατηρήσεις πως όσοι μπορούσαν να μιλήσουν, τραγουδούσαν. Μαζί με τους Hotel Alaska εμφανίστηκαν με το «Τώρα που Χάνεται το Φως», έπαιξαν και καινούρια κομμάτια όπως το «Άννα», ένα τραγούδι αφιερωμένο στις γυναικοκτονίες και την έμφυλη βία, αλλά και παλιά από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών και των B-Movies. Γιατί ποτέ δεν περισσεύει ένας «Βασιλιάς της σκόνης» και η χιλιοτραγουδισμένη από το κοινό «Μαίρη».

Ο Παύλος Παυλίδης, ο άνθρωπος που έχει παίξει σε μαγαζιά που έχουν εμφανιστεί οι Joy Division, οι Sex Pistols, οι Oasis και οι Clash, δεν προσφέρει ποτέ μόνο αυθεντικό μουσικό λόγο, τον οποίο διαθέτει άφθονο.  Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ποιητικής ροκ που ακούμε σε κάθε live του είναι το περίσσευμα συναισθήματος, εκείνο που σε κάνει να νιώθεις από τη μια ότι ερωτεύεσαι ξανά τον εφηβικό σου έρωτα, και από την άλλη το εσωτερικό τσάκισμα του να τον αποχαιρετάς.

Ο Γιάννης Αγγελάκας, ανυπομονώντας να συναντήσει ξανά το αθηναϊκό κοινό ανέβηκε στη σκηνή του Release Athens 10 λεπτά νωρίτερα από ό,τι ήταν προγραμματισμένο. Όταν εμφανίστηκε στις γιγαντοοθόνες αυτό το χαρακτηριστικό μειδίαμα του Αγγελάκα, το τέλος της νύχτας έμοιαζε προδιαγεγραμμένο. Μαζί με τους 100ο C, ξεκίνησαν με το «Ακόμα περπατάω», έμειναν για δυο ολόκληρες ώρες επι σκηνής με κομμάτια από το άλμπουμ «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια», αλλά και παλιά όπως το «Σιγά μην κλάψω», στο οποίο δόθηκε φυσικά χρόνος για να ακουστούν συνθήματα και για τον Παύλο Φύσσα. Αποχαιρέτησαν και ξαναβγήκαν με ένα καταπληκτικό encore πέντε τραγουδιών.

Παυλίδης και Αγγελάκας ξέρουν πολύ καλά το υλικό με το οποίο μπορείς να δημιουργήσεις τέτοιες εκπληκτικές νύχτες που μόνο σε συναυλίες μπορείς να ζήσεις. Δεν είναι απλώς ότι δυο τεράστια κεφάλαια της ελληνικής ροκ ενώθηκαν και το αποτέλεσμα καταδικάστηκε αυτόματα στην επιτυχία. Και οι δυο, ο καθένας με το πολύ δικό του ξεχωριστό ύφος, είναι υπεύθυνοι για μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει γεννήσει η ελληνική ροκ σκηνή, αλλά αυτό που τους ξεχωρίζει είναι η ατόφια αγάπη για δημιουργία, για επικοινωνία με το κοινό τους. Δε μένουν στο δοκιμασμένο, αλλά επιχειρούν το ασυμβίβαστο αποτινάσσοντας επίτηδες από πάνω τους το βόλεμα των ροκ μύθων των 90s. Άλλωστε και οι δυο, επί 30+ χρόνια δεν έχουν πάψει να δημιουργούν, να συμμετέχουν, να αλληλοεπιδρούν με τον κόσμο.

Γι’ αυτό και η λήξη της συναυλίας βρήκε τα πάνω από 10.000 άτομα που τους άκουσαν, όπως έπρεπε: με τεράστια χαμόγελα, ιδρωμένα σώματα, βραχνιασμένες φωνές και κουρασμένα πόδια. Γιατί η «Η ζώσα μνήμη ξέρει να χορεύει».